Blog Jony Roeffen - Voor de laatste keer

Voor de laatste keer 

 

 

loop ik trots maar met een brok in mijn keel, met mijn sleutel en badge in mijn hand naar het kantoor van mijn leidinggevende op de PAAZ, de afdeling waar ik mijn echte werk carrière begon. Buiten mijn bijbaantjes voor en tijdens mijn studies heb ik nooit geen andere werkgever gehad als het Catharina Ziekenhuis , dat zegt wat over mij...maar ook zeker over het Catharina. Ik begon als 19 jarige aan mijn stage op de PAAZ in het derde jaar van mijn opleiding SPH. tijdens deze stage wist ik het, dit is mijn droombaan, dit is de plek waar ik me verder wil ontwikkelen, dit is de plek waar ik nog heel lang wil werken. Na mijn studie SPH ging ik de verkorte opleiding verpleegkunde doen en werkte ik daarnaast als groepsbegeleider op de PAAZ. in juli 2006 na het behalen van mijn diploma startte ik als verpleegkundige op de PAAZ. Wat heb ik daar veel geleerd, wat heb ik daar veel leuke, fijne, dankbare, leerzame maar ook verdrietige momenten meegemaakt. En zoals het overal in de zorg gaat, ook op onze afdeling werd de werkdruk steeds hoger, de patiëntenzorg steeds complexer en de handjes aan bed minder. Ik ben een harde werker, vond het fijn als er wat te doen was, maar wilde de kwaliteit van zorg ook waarborgen, omdat mijn thuissituatie ook veel zorg en aandacht opeiste met 2 jonge opgroeiende kinderen die beide ook kampten met lichamelijke problemen was ik niet meer in evenwicht. Dit heeft me destijds wel eens doen denken, moet ik niet verder kijken naar een baan die minder belastend voor me is, maar steeds dacht ik weer, dit is mijn droombaan, het is overal wel iets in de zorg en hier voelde ik me veilig en vertrouwd. En toen kwam op vrijdag 10 maart 2017 die vreselijke diagnose....ik zie me nog staan bellen, nadat ik de diagnose had gehoord naar mijn leidinggevende, aan de andere kant van de telefoon werd het stil. Vanaf die dag werd ik ziekgemeld en nu 2 jaar na die dag zit ik in de WIA en ben ik voor 100 procent afgekeurd. Wie heeft dat ooit gedacht, dat die altijd maar bezige Jony niet meer kon werken op de plek waar ze altijd zo graag werkte. Het doet pijn, het maakt me verdrietig en boos maar het geeft ook een bepaalde rust. Steeds was ik bezig om te laten zien dat het me wel lukte om weer te gaan werken en die druk voelde ik continu, dat kan ik nu loslaten. Ik kan me volledig richten op mijn herstel, want ik kamp nog steeds iedere dag met gewrichtspijnen, neuropathie, vermoeidheid, geheugenproblemen en ik krijg nu EMDR voor mijn trauma's die ik afgelopen jaren in het ziekenhuis heb opgelopen, wat veel energie van me vraagt.

 

Ik heb vorige week mijn afscheid gehad van mijn werk. Mijn collega’s hadden voor me een high tea geregeld bij de Brabantse kluis. Samen met Bart en de kinderen ging ik met lood in mijn schoenen naar dit afscheid toe…want dit was dan het definitieve moment,]waar ik zo erg tegenop heb gezien, maar wat ben ik verwend. Na een mooie speech van mijn leidinggevende heb ik zelf ook nog een woordje gericht naar mijn collega’s toe, om ze te bedanken maar ook om te zeggen hoe trots ik op hen ben, want het is echt niet altijd makkelijk geweest in de overgang van PAAZ naar MPU. Iedereen had een mooie bloem in elkaar geknutseld en wat een lieve woorden zijn er geschreven die me erg geraakt hebben. We hebben lekker gegeten en gezellig bij gekletst. Ik kijk terug op een heel fijn afscheid, op een hele fijne tijd op de PAAZ en ik kijk vooruit naar een mooie toekomst!

 

Geluk…is de kunst een boeket te maken van de bloemen waar je bij kunt.