Lieve Papa,

Een jaar geleden werd jij voor ons de allermooiste ster van de hemel. Iedere keer als het donker is en ik kom met de kinderen buiten zeggen zei; Kijk daar is Opa!, dat is de allermooiste ster die er is, waarop ik dan antwoord, ja schat dat is de allermooiste ster die er is.

19 maart 2018, de dag dat wij afscheid van jou moesten nemen, de dag dat jij je allerlaatste adem uitblies. Geleefd, wij zijn een lange tijd geleefd, vanaf het moment dat we hoorden dat jij ziek was tot aan de dag van vandaag. Voordat ik de galblaas operatie kreeg, kwam ik langzaam door het intensieve revalidatietraject uit deze overlevingsfase, ik voelde weer wat, ook al was dit niet altijd even fijn en soms ook beangstigend. Ik voelde tenminste iets. Toen ik door de ambulance werd opgehaald na de complicatie van deze operatie voelde ik letterlijk dat ik weer in de overleefstand kwam, zonder emoties ratel ik keer op keer op wat ik de afgelopen jaren allemaal heb doorstaan. Ik vind het achteraf moeilijk te ervaren dat ik in de eerste weken van mijn opname in het ziekenhuis ik het fijn vond als ik de kinderen zag, maar ik vond het nog fijner als ze gingen…toen de stent er eenmaal goed inzat merkte ik gelukkig verschil, ik miste mijn gezin en wilde naar huis…Op de dag dat ik naar de IC overgeplaatst werd en we langs de kamer kwamen waar jij bent gestorven papa, dacht ik alleen, wat zal dit moeilijk voor mama zijn…maar ik, ik voelde niets…

En ook vandaag lieve papa, ik voel niet veel, ik ben afgevlakt, dat voelt gek, dat voelt niet normaal. Ik heb dit ook met Loes, mijn psycholoog bij Medinello besproken, ik voel me schuldig dat ik niets voel. Toen ik met mama naar jouw boom liep, dacht ik…als iemand mij begrijpt dan ben jij dat lieve papa, op de dag dat we hoorden dat jij snel zou gaan sterven, 18 maart 2018 om 13.30u, ik zie dit moment nog tot in detail voor me…zag ik jou ook letterlijk in die overleefstand gaan, de dokter was net de deur uit en je riep Cindy en mij aan je bed en zei; op deze plek staat een document met alle abonnementen, rekeningen etc .met de daarbij horende gebruikersnamen en wachtwoorden ( even ter zijde, dit is echt een heel handig, praktisch document wat ons enorm heeft geholpen om de zaken goed te regelen voor mam). Je had dit gezegd en toen zei je; dan gaan we nu maar afscheid nemen, jij was ook letterlijk aan het overleven en schakelde je gevoel daarbij uit. Zo’n automatisch proces van ons lichaam, wat heel helpend is op zo’n moment of periode, maar nu moet ik weer uit die overleefstand raken, maar hoe? Bewust emoties opzoeken, bepaalde muziek luisteren, foto’s kijken maar ook mijn zintuigen laten prikkelen, bewust voelen als de eerste zonnestralen op mijn gezicht schijnen, de wind door mijn haren voelen, de geur opsnuiven van appeltaart in de oven, maar ook mijn pijn, voelen! En stoppen met een activiteit als ik lichamelijke pijn voel, maar doorgaan met dat gene wat ik doe als ik me verdrietig, bang of boos voel. Mijn hart en mijn hoofd moet ik leeg maken, zodat ik weer kan opbouwen, zodat ik weer kan genieten als ik samen met de kinderen dans.