Klein geluk
In mijn vorige blog schreef ik over samenloop voor hoop. Wat voor mooie herinneringen we hebben aan dit geweldige evenement. Een paar dagen later kregen wij met ons gezin een heel mooi bijzonder kado van 2 hele lieve dames die ons een mooie blijvende herinnering kado wilden geven... Een fotoreportage. Enkele dagen later stonden we met het hele gezin (ons pap en mam, onze Nick, Djem en Marck, ons Cindy, Martijn en de Kids en wij met ons vieren inclusief de honden op de Strabrechtse heide en werden er heel wat mooie, grappige maar ook emotionele plaatjes geschoten door een heel betrokken en goede fotograaf. Het was een hele fijne middag maar ook emotioneel als je bedenkt dat dit wel eens de laatste foto's kunnen zijn van ons als compleet gezin. Hoe gezegend ben je als er mensen zijn die je dit gunnen en zo betrokken met je zijn dat ze dit voor je regelen. Ik word er zelfs wat verlegen van...
Ook heb ik van een hele lieve vrouw een steen gekregen die me helpt om de chemo's beter door te komen en een steen voor hoofdpijn te verminderen. Echt superlief dat iemand de moeite neemt om dit speciaal voor mij te halen. Ik ben overdonderd door dit lieve gebaar. De stenen heb ik dan ook tijdens de chemotherapie maar ook daarna bij me gedragen.
Cas vraagt geregeld... Mama heb jij al een pruik op? of wanneer word je nou kaal? Tja zeg ik dan... Ik hoop dat er nog genoeg haren bij mama op het hoofd blijven zitten dat mama geen pruik hoeft, maar als er heel veel haren uitvallen dan hoeft mama maar naar de kapper te bellen en dan kunnen we de pruik ophalen. Op een dag had ik weer een bos losse haren in mijn handen waar hij best van schrok... Hij vraagt aan mij, mag ik die hebben? Waarop ik hem aankijk en zeg... Hebben? Wat wil je ermee doen dan? Waarop hij heel nuchter antwoord... 'Knutselen'...ik vraag aan hem, wat wil je maken dan? Een mama met haar! En zie hierboven het mooie bijzondere resultaat.
Vanmorgen toen ik hem aan het verzorgen was voor school en hij mij in hemd zag, vroeg hij... Mama krijg je nog ooit 2 borsten? Waarop ik tegen hem zeg, ja hoor... Over een tijdje wordt mama weer geopereerd en dan maken ze er weer een borst bij waarop hij zegt... Naaien ze die er dan gewoon weer aan? Doet dat pijn? Even slikken... Maar wat ben ik blij dat hij eindelijk vragen stelt... En niet meer steeds hoef toe te zien hoe hij met zijn gedachten en gevoelens worstelt, maar vraagt wat hij wil weten. Ook al is dat natuurlijk niet makkelijk. Als moeder zijnde wil je je kinderen beschermen tegen de minder leuke dingen in het leven... Dat was ook het eerst wat ik dacht toen ik de diagnose te horen kreeg, nu moeten de kindjes nog meer meemaken ze hebben zelf al zoveel medische problemen maar na een gesprek met iemand uit het ziekenhuis die me een spiegel voorhield,( als kind zijnde heb ik ook heel wat uren in het ziekenhuis doorgebracht doordat mama heel veel in het ziekenhuis heeft gelegen en ben daar zeker niet slechter uitgekomen... ) zie ik nu dat het je leven ook kan verrijken en ook dat kinderen heel flexibel zijn.
Mijn 3e kuur zit er weer op en wat was het weer zwaar. Achteraf gezien zeg ik... Och het is eigenlijk best snel voorbij gegaan maar wat heb ik me rot gevoeld. Buiten de gebruikelijke lichamelijke klachten ben ik ook veel bezig geweest met mijn ziek zijn... Emoties van boosheid, onzekerheid, verdriet en angst wisselden elkaar af. Ik heb geleerd om deze emoties toe te laten... Maar wat vond ik dat lastig. In mijn goede weken, ben ik de Jony zoals iedereen mij kent...altijd in de weer, iemand die bezig is om er voor een ander te zijn en te zorgen voor mijn gezin, pap en mam maar nu werd ik geconfronteerd doordat ik lichamelijk niet voor een ander kon zorgen, met mijn eigen ziek zijn...en dat vond ik moeilijk. Het is goed dat ik deze emoties gevoeld heb en ik weet dat ze er mogen zijn en tegelijkertijd sta ik dan ook stil bij wat ik /wij gezegend zijn met zo'n lieve mensen om ons heen die ons door deze moeilijke tijd heen helpen. De lieve berichtjes, de vers bereidde maaltijden en de bezoekjes doen mij dan ook erg goed. Bart en ik zeiden tegen elkaar... Ondanks deze hele zware periode waar we nu in zitten voelen we ons gelukkig en dat komt doordat we ons bewust zijn van van wat we hebben, elkaar maar ook heel veel lieve mensen om ons heen. En het klinkt cliché maar we genieten van de kleine dingen en proberen het positieve uit alles te halen. Vandaag gaan we naar Scheveningen, lekker uitwaaien en vanavond naar de Lion King. Lekker genieten voor we vrijdag weer de kuur ingaan. De laatste AC kuur. Na vrijdag zijn we op de helft...
Een van de stenen die me helpen om de chemo kuur beter door te komen.