Dankbaarheid
Wat heb ik tegen deze 6e kuur opgezien...nog herstellende van de bloedvergiftiging tijdens mijn 5e kuur, moesten we ons weer klaar stomen voor kuur nummer 6. Lichamelijk moe, bloedwaarden nog niet hersteld maar wel voldoende voor opnieuw een kuur aan te mogen gaan maar psychisch nog helemaal niet toe aan weer een week ziek te zijn, ik voelde me net een paar dagen redelijk, maar goed als we de kuur zouden uitstellen dan zou ik voor de kerst opnieuw een kuur hebben en dat wilde ik ook niet, dus even door bijten dan maar. Mijn huis zag er weer netjes uit, was weggewerkt en zo gingen we op vrijdag 24 november weer een nieuwe kuur in. Samen met papa lag ik weer tegelijk op de dagbehandeling. Het is een van de weinige keren geweest dat ik weinig last van de cold cap had, we zijn zelfs na de kuur nog samen lekker gaan lunchen. Ik vond het best spannend wat ik deze keer zou voelen, ervaren... Omdat ik bij de vorige kuur de infectie had opgelopen, wist ik niet welke klachten ik kon verwachten... Nou nu anderhalve week later kan ik zeggen... Dat dit van alle kuren de meest ideale kuur is geweest met de minst heftige klachten. Ik heb de dexamethason in een afbouwschema gekregen, nu 11 dagen ipv 3 en dat heeft me wel geholpen. Ik ben niet hondsberoerd geweest, pijnklachten zijn met medicijnen onder controle en psychisch... Voel ik me sterk! Moe... Dat is hoe ik me voel en waar ik het meest last van heb, met name het vinden van balans... Als verpleegkundige, als moeder, als Jony ben ik altijd die dame die net wat harder loopt als die korte beentjes bij kunnen houden... Maar nu moet ik me neerleggen dat ik minder (snel) kan als dat ik gewend ben en dat frustreert me nog geregeld maar daarin hebben we al wel een leerproces doorgemaakt. Ik probeer iedere dag te kijken naar wat ik wel heb kunnen doen en niet meer naar wat ik niet heb kunnen doen en ben daar dankbaar voor. Ik heb de afgelopen weken ook heel veel dankbaarheid gevoeld... naar de warme betrokkenheid van allemaal lieve mensen om me heen. Zo ben ik overladen met lieve berichtjes, kaartjes, bloemen, kadootjes tijdens en na mijn ziekenhuisopname. Ook heeft een vriendin een haarvlechtworkshop geregeld voor Bart zodat hij Tess haar haren mooi kan vlechten als ik dat niet kan. Superlief... Dat mensen verse maaltijden komen brengen, mijn huis komen poetsen, de was strijken, op de kids passen en noem maar op. Ik voel me zo gezegend met zoveel lieve mensen om me heen die ons hierdoor heen slepen, daar ben ik iedereen zo dankbaar voor.
Afgelopen week heb ik Bart verwend met een speciale mand. Een advent kalender voor mannen... Bart is een speciaal bier liefhebber en ik wilde hem graag verrassen met iets speciaals om mijn dankbaarheid te laten zien aan hem. Voor iedere dag een speciaal biertje ( met dank aan een goede vriend die me geholpen heeft, het is nogal een opgave om 24 bieren te vinden die hij lekker vindt en nog niet heeft gehad) maar daarbij ook bij ieder biertje een spreuk van dankbaarheid. Hij was er blij mee... En ik dus ook...
Met sinterklaas lag er een pakketje voor mij klaar, had een vriend gedaan inclusief gedicht (zie hieronder) echt superlief en wordt er helemaal verlegen van. Ik kan mijn dankbaarheid niet genoeg uitspreken naar de mensen die ons op wat voor manier helpen/ondersteunen.
Vorige week met mijn schoonouders naar een kerstfair geweest, ik had me er erg op verheugd... val ik in de ochtend van de trap.... 6 treden op mijn stuitje naar beneden gedenderd...wat baalde ik daarvan...wat pijnstillers genomen en toch mijn uitje door laten gaan, dan maar een keer extra gaan zitten... Wat overigens toch welkom was om een warme chocolademelk te drinken, want het was flink slecht weer met regen en sneeuw. We stonden bij een kraampje bij een mw. die crème aan het uitdelen was, dus ik was aan het luisteren naar wat ze te vertellen had, zegt ze tegen mij... Jij hebt voetcreme nodig... Ik kijk verbaasd... ben verbaasd... Sinds de dag ervoor heb ik last van de onderkant van mijn voeten (huid is dun aan het worden van de chemo) ze zag dat aan mijn energie... Bizar... Maar dat moesten we natuurlijk even proberen en ja... de crème gaf direct verlichting... die is dus mee naar huis gegaan.
Afgelopen week...
Vandaag naar het ziekenhuis geweest voor bloedcontrole en naar de verpleegkundig specialist geweest, ik kreeg een compliment: een vaatdoek zag er nog beter uit... Nou ja zo voel ik me ook sinds een aantal dagen... Slap en belabberd...
Met de psycholoog ook besproken dat ik dit 'grijze gebied' heel erg lastig vind, ik kan het ziek zijn over me heen laten komen als ik me hondsberoerd voel zoals de eerste weken bij de Ac kuur...en als ik me fit voel ben ik weer die energieke moeder maar het gebied ertussenin... dat zijn de meeste dagen van de docetaxel kuur, waarbij dat je niet hondsberoerd op de bank ligt maar ook niet die energieke moeder bent... die dagen vind ik het lastigst en zit ik mezelf in de weg... Wanneer doe ik iets zelf en wanneer vraag ik hulp... Afgelopen week heb ik de spiegel vermeden.... Ik ben er ziek uit gaan zien... En dat vind ik lastig... Ik voel me net een opgeblazen olifant met een dexamethason hoofd en mijn wimpers en wenkbrauwen zijn flink uitgedund... mijn hoofdhaar is heel dun geworden... Ik mag niet klagen dat dit pas nu na de 6e kuur gebeurd... maar ik doe er zoveel moeite voor om mijn haar te behouden dat ik echt hoop dat ik na kuur 8 niet alsnog kaal ben...
En als ik niet ziek op de bank/bed lig, wil ik er ook niet ziek uit zien... En dat doe ik nu wel... Deze week toch maar een beetje gaan experimenteren met make-up.
In het bovenste gedeelte van deze blog schreef ik dat ik me psychisch sterk voelde, dat was idd de eerste 2 weken van deze kuur, sinds afgelopen week voel ik me wat minder, weet dat dit ook samenhangt met mijn energie en ben nu emotioneel wat labieler. Ik hoop dat ik de kracht weer kan vinden om weer positief de volgende kuur aan te kunnen. Doordat ik deze kuur beter ben doorgekomen als kuur 5, heb ik wel wat meer vertrouwen in de laatste 2 gekregen.
75 procent is gedaan!
