50 tinten grijs
Vrijdag 15 december... weer een kuur gehad, mijn 7e, het einde komt in zicht. Ik had lekkere chocolade meegenomen voor de verpleging van de dagbehandeling, want wat zijn het toch allemaal schatten! Ik heb deze kuur gelukkig weer goed kunnen verdragen en ben daarna weer lekker met Bart samen gaan lunchen. Wat is het toch fijn dat ik deze kuren niet zo hondsberoerd word. Heb hiervoor wel flink wat medicijnen maar het helpt en dat is wat telt!
Bart heeft in de eerste week zijn haarvlechtworkshop gehad. Heel erg leuk dat Patrick bij ons thuis kwam samen met zijn dochters om Bart een aantal vlechten te leren... Hij was een snelle leerling en ook ik heb de vissengraat vlecht geleerd. We vonden het allemaal erg leuk. Zo lief dat er mensen zijn die dit voor ons regelen.
Ik ben blij dat ik in de eerste week bij Tess haar kerstvoorstelling aanwezig kon zijn en zo trots ben ik op ons meissie, hoe goed dat ze het doet. Toen we daarvan terug kwamen, appte mama dat ze een kadootje voor me had.... een hele mooie gouden ketting met hanger waar ik ontzettend blij mee ben.
De dagen verlopen wisselend, de ene dag wat beter als de andere maar wat vind ik het toch lastig dat ik niet weet hoe mijn dag eruit ziet. Bij de AC kuur was het gewoon duidelijk dat ik de eerste week hondsberoerd was maar dat, dat na een week weer over was en dat het dan bergopwaarts ging, maar bij deze kuur is er geen pijl op te trekken. Ik ga in de douche, loop met Indy door het park en halverwege het park (ongeveer 5-10 minuten lopen)sta ik te trillen op mijn benen, alle energie uit mijn lijf ....frustrerend! Ik kan er moeilijk mee om gaan. Van de dexamethason slaap ik al nachten maar een paar uur. Mijn lichaam voelt zwaar en mijn hoofd is hyper en maakt overuren. Ik besluit een afspraak te maken bij Hella. Zij helpt me met het krijgen van rust in mijn hoofd. Ik moet de situatie zoals hij is leren accepteren... De ene dag gaat het goed en de andere dag minder. Ik krijg een hoofdmassage en het helpt om weer wat rustiger naar de situatie te kijken.
Mama heeft de vrijdag voor kerst gevraagd of ik samen met Cindy en haar mee ging lunchen, we hebben gezellig wat gegeten bij de stadskamer en we zien voor de raam van een winkel een leuk jurkje hangen, dus mam zegt: " wil je dat niet passen? Is wel leuk voor de kerst." We gaan de winkel in en ik pak een leuk jurkje uit het rek en ga de paskamer in en dan word ik overmand door verdriet. Ik zie mezelf in de spiegel en begin hard te huilen, op dat moment niet beseffende in de paskamer te staan...Cindy staat in de paskamer naast me en hoort me en komt me troosten, mam komt erbij en staan we met z'n 3en in de paskamer... Achteraf een gênant moment maar op dat moment was ik zo intens verdrietig... Ik voel me zo'n opgeblazen olifant... En toen ik net geopereerd was wist ik dat het passen van nieuwe kleding wel eens lastig zou kunnen worden maar toen was ik erop voorbereid en vond ik het helemaal niet erg maar nu was het spontaan en nu overviel het me gewoon. Uiteindelijk had ik toch een leuk jurkje gevonden waarbij mijn 5 maanden zwanger lijkende buik niet zo opviel. Bart kwam ‘s avonds thuis van het werk en vroeg hoe mijn dag was en opnieuw begon ik te huilen... Tess kwam me troosten en haalde een wc-papiertje om mijn tranen af te vegen. Zo lief... en ik wil ze niet belasten met mijn verdriet maar heel soms heb je het niet onder controle en dat mogen ze ook zien vind ik... Ze mogen zien dat mama heel soms verdrietig is omdat ze ziek is... Bart gaf aan hoe mooi hij mij vindt en zei dat hij het lastig te begrijpen vindt dat ik me druk maak dat ik dikker ben geworden terwijl ik doodziek ben geweest en kantje boord heb gelegen en daar heel luchtig mee om ben gegaan. Dat hij me wil steunen in dit maar dat hij niet goed weet hoe, hij maakt een grapje en we moeten beiden lachen... ik zeg tegen hem dat had ik net even nodig. Ik heb die dag heel wat tranen gelaten... Ze moeten eruit, weet dat het bij het proces hoort maar het kost me ook heel veel energie...
Doordat ik vrijdag zo'n rotdag heb gehad zijn we zaterdag met zijn viertjes naar Valkenburg geweest. Lekker wat rondgelopen in een fijne kerstsfeer en uiteten geweest. Even afleiding en lichamelijk ging het gelukkig ook wat beter.
Net voor de kerst is Martijn naar de kapper geweest en vertelde aan zijn kapster dat ik veel haren verloor ondanks de ijskap, daar wist de kapster wel wat op. Hij kreeg een potje mee met bruine poeder, soort vezels zijn het, wat ik op mijn kale plekken kan strooien en het dan niet opvalt, wat een uitvinding! Heel erg lief dat Martijn dit zo meekreeg van zijn kapster en ik maak er dan ook dankbaar gebruik van.
Eerlijk gezegd heb ik best wel tegen de kerstdagen opgezien, maar wat heb ik het fijn gehad. In de ochtend lekker samen ontbijten, ben nog verrast door Bart met lekkere parfum en een hele mooie armband en daarna zijn we alle kerstdagen bij de familie geweest. Lekker gegeten, gelukkig smaakte het goed en gezellige spelletjes gedaan. Met papa triviant gedaan tot half 3 ‘s nachts... En hele fijne herinneringen gemaakt.
En nu zijn de feestdagen weer voorbij en zitten we alweer in het nieuwe jaar. 2018....het zal nog een lastig jaar worden, maar we gaan er positief in! Morgen mijn laatste kuur. Wat zal ik blij zijn als het erop zit. Vandaag bij de verpleegkundig specialist geweest, vertelde dat ik last heb van het dikker worden... Moest daar op de weegschaal gaan staan... 10 kg eraan...een deel is vocht maar echt geen 10 kg... De VPK specialist zei dat meerdere mensen hier last van hebben tijdens de chemotherapie en hormoontherapie. Ik voel me ellendig. Morgen komt de diëtist tijdens de kuur, kijken hoe we het onder controle kunnen gaan houden. Ik kan niet fanatiek gaan lijnen want wat er nu aan mijn buik zit daar moet uiteindelijk borst van gemaakt worden tijdens de diepflap-operatie... maar het moet wel stabiliseren.
Voor iedereen, de beste wensen voor 2018!
