Werk
In januari heb ik mijn laatste chemotherapie gehad en in februari ben ik weer begonnen met het werk langzaam op te pakken. ik ben begonnen met 2 uurtjes in de week lichte administratieve werkzaamheden. Wat was ik blij dat ik weer een andere rol had...ik was even geen patiënt...ik was even geen moeder....maar had even gezellig contact met mijn collega's en ik kon ook wat betekenen voor iemand anders.... natuurlijk heel ander werk als wat ik gewend ben te doen als psychiatrisch verpleegkundige...maar ik had wat afleiding...en eerlijk gezegd vind ik het ook wel fijn om wat werk te doen waarbij ik geen verantwoordelijkheden heb voor andere mensen, want de ellende van andere mensen kan ik nu gewoon niet handelen...en da's ook heel raar om te ervaren. Ik ben een verpleegkundige die graag voor anderen zorgt en nu moet ik voor mezelf zorgen en da's een moeilijke opgave...
Tijdens mijn chemotherapie kon ik een periode niet zorgen voor anderen, ik was zo aan het overleven dat ik ontzettend blij was dat er voor mij gezorgd werd en dat ik zag dat Bart goed voor de kids zorgde, ik kon het zorgen voor...uit handen geven. Nu mijn chemotherapie en bestralingen voorbij zijn moet ik mijn lichaam weer leren kennen, mijn grenzen aanvoelen, doordat ik ruim een jaar in een overlevingsstand heb gestaan weet mijn lichaam niet meer wat mijn grenzen zijn en ga ik er steeds weer overheen met als gevolg extreme vermoeidheid en veel pijn. Toen ik dit merkte heb ik aan de bel getrokken en ben ik doorgestuurd naar een ergotherapeut. Zij helpt mij om inzicht te krijgen in mijn grenzen en geeft adviezen over hoe ik hier mee aan de slag kan gaan en hoe ik bepaalde keuzes kan maken. Het begin is gemaakt...ik herken de symptomen die ik krijg als ik teveel doe...nu nog er naar leren luisteren en toch niet denken...ik maak dit nog even af... want dan ga ik weer over mijn grens heen...wat is dat lastig, mijn grens heb ik nu veel eerder bereikt als vroeger...en daar zit ook het zere gedeelte, het wordt niet meer zoals vroeger. Ik ga eens per 6 weken naar de bedrijfsarts en heb het met hem over mijn proces. Ik vertelde hem dat ik het gevoel heb alleen maar achteruit te gaan omdat ik steeds meer pijn krijg. Hij vroeg me welke emoties ik daarbij heb...ik gaf aan dat het me verdrietig maakt en soms ook boos ..hij zei en helpt dat dan? Nee natuurlijk helpt dat niet want dat is vechten tegen iets waar niet tegen te vechten is...ik moet het gaan omarmen...maar hoe doe je dat? Ik ben een positief ingesteld persoon en weet dat het me gaat lukken maar ik moet mezelf de tijd gunnen en ook tevreden leren zijn met wat wel goed gaat...lastige opgave voor zo'n perfectionist als ik. Hij gebruikte een mooi metafoor; je baant je nu een weg door een oerwoud en je hoeft geen 4baansweg aan te leggen maar je mag tevreden zijn met een pad. Dat heeft me aan het denken gezet.
Omdat ik nu al meer dan een jaar in de ziektewet zit, is er een spoor2 traject in gang gezet. Vanuit de wet poortwachter is dat verplicht na zoveel maanden en dat wil zeggen dat ik begeleid word door een extern bureau om te kijken of ik andere werkzaamheden zou kunnen doen mocht het zijn dat het me niet lukt om als verpleegkundige te werken voor de 2 ziektejaren voorbij zijn. Dit is erg confronterend. Mijn toekomst is zo onzeker en dat geeft spanning. Ik doe zo mijn best om te herstellen...ik voel druk...niet door mijn werkgever, niet door de bedrijfsarts maar door de wet...en misschien nog wel het lastigste...mezelf. Wordt vervolgd♥️