Papa

Papa

 

Met Pasen hebben we ballonnen opgelaten voor papa.

 

Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat heb geschreven op mijn blog. Er is de afgelopen periode heel veel gebeurd wat ik een plaatsje moet gaan geven. Op 19 maart is mijn lieve papa overleden. Zoals ik in een van mijn eerdere blogs heb geschreven had papa kanker en was niet meer te genezen. Hij had chemotherapie om langer te kunnen blijven leven. Het ging best goed met hem, ondanks dat hij natuurlijk last had van de vervelende bijwerkingen van de chemotherapie had hij nog wel kwaliteit van leven en genoot nog zichtbaar van ons, zijn gezin, zijn kleinkinderen waren alles voor hem. Zaterdag de 18e werd papa wat grieperig, tenminste dat dacht hij en kreeg koorts. Zondagochtend is hij naar het ziekenhuis gebracht, hij voelde zich flink beroerd, op de eerste hulp bleek dat papa erg ziek was, kreeg heel veel vocht toegediend en ondanks dat bleef zijn bloeddruk erg laag en zijn hartslag te hoog. Hij werd naar de intensive care gebracht waar ze goed voor hem konden zorgen. Hij had een bloedvergiftiging. Rond het middaguur kregen we te horen dat papa stervensziek was en dat we afscheid moesten nemen van elkaar, totaal in shock, verbijsterd stonden we aan zijn bed. Er was niets meer wat hem kon redden, zijn lichaam was te zwak om deze bloedvergiftiging te overwinnen. Nadat de dokter deze vreselijke mededeling had gedaan... kwam er bij pap een rust over hem heen... Hij hoefde niet meer te strijden. We hebben op een fijne manier nog afscheid van hem kunnen nemen, hij heeft nog een filmpje ingesproken voor de kleinkinderen, want voor hen was het ook een shock... Zaterdags hebben ze nog met pap gespeeld en een dag later was hij er niet meer. Papa kreeg medicijnen om geen pijn te hebben en is in de nacht van zondag op maandag in het bijzijn van ons rustig ingeslapen. 

 

Een hele intensieve week volgde. En gek genoeg ik voelde nauwelijks lichamelijke pijn, ik leefde op adrenaline. We hebben op een hele mooie persoonlijke manier afscheid genomen van pap. En na deze week kwam het gemis... ‘s Maandags was de crematie en ik heb mezelf gedwongen om dinsdag meteen te gaan sporten, want dat was wat pap en ik altijd samen deden en daar zag ik erg tegenop om dat nu alleen te moeten gaan doen... Ik moest hierdoorheen... Dus dan maar meteen. We zijn nu een maand verder... Ik mis pap iedere dag een beetje meer... Het besef, dat hij niet meer terug komt, dat ik hem geen raad meer kan vragen, dat maakt me verdrietig. Ik mis onze gesprekken over o.a. onze gedeelde klachten, ik mis zijn aanwezigheid als we naar een gesprek moeten met de dokter, ik mis zijn relativerende houding als ik me gestrest voel...

 

Afgelopen week kreeg ik onverwachts slecht nieuws. Ik was een paar uurtjes aan het werk en de chirurg uit Maastricht belde met de mededeling dat mijn MRI niet goed was. In mijn aangedane kant zit een holte. Omdat ze niet zeker wist of dat het ontstekingsvocht/bloed was of iets anders moest ik naar Maastricht komen om het te laten puncteren. Een kleine week in spanning gezeten, want wat als... Ik probeerde het van me af te zetten maar de angst kwam met momenten toch en daar miste ik pap... die me met beide benen op de grond zou zetten en zou zeggen "Joon, het is nog tijd genoeg om je druk te maken als het echt niet goed zou zijn, blijf positief tot het tegendeel bewezen is ".

 

Deze zinnen heb ik de laatste week dan ook veel naar mezelf uitgesproken en dat heeft me geholpen. Afgelopen woensdag ben ik met Bart naar Maastricht geweest en hebben ze de holte met troep gepuncteerd. Het weefsel is opgestuurd maar de radioloog maakt zich geen zorgen. Dinsdag krijg ik de definitieve uitslag maar nu is de holte idd gevuld met oud bloed en ontstekingsvocht. Wat waren we blij!

 

Ik mis mijn lieve papa, maar ook mijn maatje waar ik mijn ziek zijn mee deelde. Hij wist wat ik voel, hoe ik me voel...