1 Jaar geleden...
Afgelopen week een lastige week gehad... Het was een jaar geleden dat ik voor het eerst mijn bobbeltje voelde... Ik kan me nog zo goed herinneren hoe die dagen waren... Na een fijne midweek met Bart en de Kids naar Euro Disney te zijn geweest, voelde ik een dag later dat verschrikkelijke bultje. Een dag later zat ik bij de huisarts en dezelfde dag nog kreeg ik een mammografie en een echo. Ook toen dacht ik nog, het is ter controle om me gerust te stellen maar toen de radioloog 3 biopten afnam en me zei dat ik een afspraak kreeg op de mammacare toen wist ik dat het foute boel was. En oh wat deed het afnemen van die biopten zeer. Ook de vraag van de mammacare verpleegkundige vond ik toen nog erg vreemd... Of ik nog een kinderwens had... Ik dacht nog waarom word dit allemaal gevraagd? Achteraf weet ik waarom. Een paar dagen later kreeg ik de gevreesde diagnose. Vorige week vroeg nog iemand aan me of ik het lastig zou vinden dat de dag van de diagnose dichterbij kwam... Ik dacht toen heel nuchter, nee ik word nog iedere dag geconfronteerd met het ziek zijn, dus nee 10 maart is geen extra beladen dag maar toen deze dag dichterbij kwam voelde ik me toch minder lekker in mijn vel. Ik jankte om niks en merkte toch dat het wat met me deed. Ik heb van mijn lieve schat een mooie bos bloemen gekregen om mij op te vrolijken en ik ben naar Hella van praktijk Ki-ma geweest die de spanning en de onrust uit mijn hoofd door massage en reiki, heeft verminderd. Wat is dat fijn! En ik ben naar de kapper geweest, een heel stuk eraf en een kleurspoeling erin. Echt weer een fris kapsel waardoor mijn chemo-koppie nu minder opvalt. Ik ben er blij mee en het heeft me goed gedaan even lief te zijn voor mezelf en mezelf te verwennen.
Ook kwam er deze week de spanning bij voor de uitslag van de botscan. Die heb ik vandaag gehad en hij was goed! Jeujj gelukkig geen uitzaaiingen. Er was wel activiteit te zien op de plaats van mijn ribben maar dat heeft de arts goed bekeken en dat was niet in mijn bot maar een ontsteking in de spieraanhechting bij mijn rib. Dat is ook waar ik al weken zoveel pijn aan heb. Je kunt je ribben alleen geen rust geven....dus heb ik nu zwaardere pijnmedicatie gekregen, die ik ook echt moet nemen, ik ben geen morfine-fan maar moet het nu toch gaan nemen om de situatie te doorbreken. Hopelijk kan de fysiotherapeut dan wat beter gaan behandelen en wordt het daarna wat beter. Mijn bekkenpijn is nog onduidelijk wat daar de oorzaak van is... Kan van de hormoontherapie komen.. Wat betekent dat ik hier voorlopig dus ook nog niet vanaf ben... Maar daar probeer ik maar niet teveel mee bezig te zijn. Voor nu ben ik heel erg blij dat het geen uitzaaiingen zijn en valt er een last van onze schouders af.
Zoals ik in mijn vorige blog al schreef ben ik ook weer begonnen met werken. 2 uurtjes per week wat afleidende werkzaamheden op de Paaz. Vorige week werd ik verrast door mijn lieve collega's tijdens een vergadering met een welkomstposter en iets lekkers. Zo superlief dat ze dit gedaan hadden, dat voelde als weer thuiskomen...
Heel hartelijk ontvangen door mijn lieve collega's.