Angst
Angst....natuurlijk ben je angstig als je net de diagnose kanker krijgt, er gaat van alles door je heen, ga ik dood? kan ik dit wel aan? kan ik mijn kinderen zien opgroeien etc. etc. je gaat in een overlevingsstand door het hele proces heen. In de beginfase ervaarde ik dat mijn lichaam me in de steek heeft gelaten, maar nu ik wat meer "geland" ben, zie ik dat mijn lichaam me op tijd een seintje heeft gegeven...mijn kanker is niet uitgezaaid...en met alle behandelingen heb ik 85% kans op genezing...dus... ik word weer beter. Ik heb het ook van de andere kant meegemaakt bij papa, altijd gewerkt, nooit ziek geweest en nog geen 2 jaar met pensioen en hij krijgt de diagnose uitgezaaide slokdarmkanker en een goei jaar verder is hij niet meer in ons midden...zijn lichaam heeft nooit wat aangegeven, pas toen hij met wat " lichamelijke klachten" naar de huisarts is gegaan is het balletje gaan rollen en viel er die rotdiagnose...zijn lichaam heeft hem in de steek gelaten, dat is wat kanker kan doen! ze noemen het niet voor niets een sluipmoordenaar...
In de fase van mijn behandelingen heb ik twee keer erg slecht gelegen zoals ik in eerdere blogs ook heb geschreven; met de nabloeding na de amputatie werd ik zelfs wakker van de bloeddrukdaling tgv de bloeding. Dat heeft me mijn leven gered en natuurlijk ook doordat er snel een verpleegkundige kwam die wist wat hij moest doen.
Toen ik de bloedvergiftiging had, kreeg ik 41 graden koorts, mijn lichaam was heel hard aan het werk om die bloedvergiftiging op te lossen...in beide situaties heeft mijn lichaam me gelukkig niet in de steek gelaten. Ik heb vertrouwen in mijn lichaam...Alleen vorige week kwam daar een scheurtje in... Ik stond in de douche en tijdens het wassen voelde ik een verdikking net boven mijn oksel. Ik dacht ik vraag bij de oedeemtherapeut na of het een opgezette lymfeklier kon zijn maar daarvoor zat het te hoog...oei...ik vertelde bij thuiskomst aan Bart dat ik een verdikking had gevoeld maar omdat Cas zijn kinderfeestje 's middags had, heb ik mijn gedachten op "on hold" gezet en heb ik een dag later contact opgenomen met mijn mammacare-verpleegkundige. Ik kon direct in de ochtend komen. Om mij gerust te stellen kreeg ik een echo. Ik moest daarvoor een afspraak maken op radiologie, maar de radioloog heeft mij wat ik natuurlijk heel erg fijn vond, direct geholpen. Gelukkig was er niks bijzonders te zien. Mijn littekenweefsel van de amputatie veranderd nog steeds en waarschijnlijk heb ik daar iets van gevoeld. Wat een opluchting...mijn gedachten gingen weer even terug naar hoe ik daar op 7 maart 2017 op de echo-tafel lag...tranen over mijn wangen van opluchting, de spanning kwam eruit. Ik voelde me ook wat bezwaard en dat merkte de radioloog. Hij verzekerde mij dat ik ten alle tijden aan de bel moet trekken als ik iets niet vertrouw, al is het alleen maar om mij gerust te stellen. Ik ben nu gerust gesteld! heb wel pijn in mijn lichaam van de spanning...maar dat komt wel weer goed.