Dat heb ik weer
Afgelopen donderdag begon ik deze blog te schrijven met als koptekst revalidatie...maar ik werd echter gestoord waardoor ik mijn koptekst nu heb veranderd naar; Dat heb ik weer...
Terug naar een paar dagen geleden, Bart was werken en ik had de kinderen naar bed gebracht en dacht ik ga mijn blog schrijven over mijn eerste week van de revalidatie, want daar ben ik inmiddels mee gestart, maar tijdens het typen voelde ik me niet echt fit worden, ik was al de hele dag wat energieloos en had last van mijn lijf. Normaal gesproken kook ik op donderdag bij mam en dan komt ome Riny, onze Cindy en Martijn met de kids ook eten, maar ik had nadat Bart mij een spiegel had voorgehouden aan gegeven dat ik te moe was om te koken, mam besloot chinees te halen en daar hebben we lekker van gegeten.
Ik legde de computer aan de kant en ging op de bank liggen, omdat ik enorme maagpijn kreeg. Ik dacht nog...was misschien toch niet zo verstandig die chinees, ben namelijk aan het lijnen en mijn lijf is vettigheid niet meer gewoon, dus ik nam een paracetamol en een maagtablet uit mijn thuisapotheek, want die heb ik inmiddels wel verzameld het afgelopen jaar. Maar de pijn werd heviger en heviger. Bart was inmiddels thuisgekomen van zijn werk en vroeg zich af wat ik aan het doen was...ik zei ik heb pijn in mijn maag en ook tussen mijn schouders...na 3 kwartier zwakte het wat af en ik dacht...gelukkig....maar nog geen kwartier later kwam het nog heviger terug, Bart zei ik bel naar het ziekenhuis want dit is niet goed...ik lag te krimperen van de pijn op de grond, de telefoniste gaf aan dat ik direct naar de huisartsenpost kon komen. Mam in huis gekomen en Bart is met mij alla Max Verstappen naar het ziekenhuis gereden...ik hoop niet dat we geflitst zijn, ik heb van die rit niet heel veel meegekregen zo'n pijn! eenmaal op de huisartsenpost aangekomen ben ik in de wachtkamer gaan zitten en zou Bart mij aanmelden maar het duurde zo lang voor hij aan de beurt was, dat ik hem riep, ik word niet goed...Bart is naar de eerste hulp (die er langs zitten) gelopen en een verpleegkundige heeft mij op een bed begeleidt...ik was schijnbaar aan het hyperventileren, maar ik voelde mijn handen en voeten tintelen en verkrampen, dat was zo'n vreemde gewaarwording. Ik, als psychiatrisch verpleegkundige ben, als zeg ik het zelf een verpleegkundige die mensen zo goed kan begeleiden als ze aan het hyperventileren zijn, door mijn rustige stem krijg ik patiënten weer rustig...maar nu had ik het dus zelf! ik werd aangesloten aan de monitor en er werd een hartfilmpje gemaakt, deze bleek niet goed. Ik zei tegen Bart, dat komt door die rotbestraling, nou heb ik ook al hartschade opgelopen...ik kon niet meer realistisch nadenken ik kon alleen maar denken...neeeee, niet weer iets...ik wil rust aan mijn lijf! De huisarts kwam op de kamer van de eerste hulp maar na mijn verhaal aangehoord te hebben van de hevige koliekpijnen heeft ze me toch doorgestuurd naar de spoedeisende hulp. Ik kon gelukkig wel op de kamer blijven liggen en ik trilde helemaal...niet omdat ik het koud had maar van de spanning. Precies een jaar geleden lag ik namelijk ook in het ziekenhuis met de bloedvergiftiging, die beelden kwamen weer helemaal boven. De verpleegkundige kwam bloed prikken en ik kreeg een pijnstiller via het infuus...fentanyl...ik werd helemaal draaierig maar de pijn zakte direct. Ik ben helemaal geen morfine fan maar oh wat was ik blij dat de pijn zakte. Daarna kwam de SEH-arts om uit te leggen wat ze gingen doen, iig een longfoto om een longontsteking uit te sluiten omdat ik dus ook veel pijn had tijdens de aanvallen tussen mijn schouders en het bloed zouden ze op verschillende waarden controleren. Omdat ik borstkanker heb gehad, wilde de arts ook een longembolie uitsluiten, maar pas als hij niet tot een eerdere diagnose zou komen omdat deze contrastvloeistof CT-scan ook weer belastend zou zijn. Uit mijn bloed kwam naar voren dat mijn leverwaarden verhoogd waren wat samen met de koliekpijnen goed zou passen bij galstenen. Daar had ik zelf ook al aan gedacht. Om 1uur in de nacht mocht ik nog onder invloed van de morfine naar huis toe en kon ik lekker naar mijn bed toe. om 3uur in de nacht heb ik nog een aanval gehad en daarna niet meer maar wat was ik beroerd van de morfine. Ik heb bijna de hele vrijdag geslapen. Nu nog wat spierpijn in mijn lijf, maar dat gaat wel weer over.
Ik weet niet hoe vaak ik het heb gezegd die avond maar ik ben er zo klaar mee! ik wil rust aan mijn lijf, zodat ik me kan gaan richten op mijn revalidatie en herstel.